maandag 21 december 2009
Mooiste en kortste dag
Update 15-1-2010. Nog één middag heb ik kunnen wijden aan het schilderij. Wel wat fris maar met de verse sneeuw van het afgelopen weekend kon ik er nog een paar uur aan werken. Dit is waarschijnlijk de definitieve versie.
Keimpe belde me uit bed want de zon scheen en er was gisteren weer een pak sneeuw gevallen.
Dus ik hijs me in drie broeken en twee jassen en ga naar het atelier om de schilderspullen te halen. Op weg naar het park fietste ik langs deze scene en dit kon ik niet weerstaan.
Het was twaalf uur dus ik had zo'n drie uur om dit vast te leggen. En Keimpe moest maar even wachten.
En dit is het resultaat.
zaterdag 19 december 2009
Tweede sneeuwdag in het Noorderplanstoen
Deze is van Keimpe van der Kooi +- 30x20 cm Golden acryl op paneel (te verwerken tot -8 C)
Deze is van mij. 60x50cm Olieverf op doek. ( olieverf te gebruiken tot -8 c of meer)
Keimpe en ik konden het toch niet laten om deze kans te benutten om voor een tweede dag in het Noorderplantsoen in Groningen onze ezels in de sneeuw op te zetten. Omdat op deze datum de zon bijna op zijn laagste stand staat hadden we een heel lage zon die met moeite boven de bomen uit piepte. Nog een schaduw schilderijmet de zon in de rug zat er helaas niet in en Keimpe besloot al snel zijn ezel om te keren en tegen de zon in te schilderen. Uiteindelijk was dat een goed idee maar het kostte me enige moeite mijn oorspronkelijke idee los te laten dus ging er kostbare tijd verloren met treuzelen en kijken. Binnenkort zal ik Keimpes schilderij er bij op zetten, nl de moeite waard om de composities te vergelijken.
Deze is van mij. 60x50cm Olieverf op doek. ( olieverf te gebruiken tot -8 c of meer)
Keimpe en ik konden het toch niet laten om deze kans te benutten om voor een tweede dag in het Noorderplantsoen in Groningen onze ezels in de sneeuw op te zetten. Omdat op deze datum de zon bijna op zijn laagste stand staat hadden we een heel lage zon die met moeite boven de bomen uit piepte. Nog een schaduw schilderijmet de zon in de rug zat er helaas niet in en Keimpe besloot al snel zijn ezel om te keren en tegen de zon in te schilderen. Uiteindelijk was dat een goed idee maar het kostte me enige moeite mijn oorspronkelijke idee los te laten dus ging er kostbare tijd verloren met treuzelen en kijken. Binnenkort zal ik Keimpes schilderij er bij op zetten, nl de moeite waard om de composities te vergelijken.
vrijdag 18 december 2009
Sneeuw dag in het Noorderplantsoen
Vandaag met collega schilder Keimpe van der Kooi weer naar het Noorderplantsoen voor een tweede schilderdag in de sneeuw. Aan de einde van de ochtend was het opgehouden met sneeuwen en toen ik naar het park fietste brak zelfs de zon door en veranderde de wereld op slag. Zeer lange schaduwen door zon die bijna op z'n laagste stand van het jaar staat.
We waren eigenlijk te laat want het licht was net optimaal. Je moet er eigenlijk al staan voor dat het onderwerp in zijn optimale licht baad. Maar geen gedraal want zoveel sneeuw hebben we in Nederland niet. Compositie in schetsen met houtskool en dan met de grote kwast het doek vol smeren met paars blauw en de bomen.
Dan goed kijken naar de doortekening in de schaduw en kiezen voor één soort lichtval
Het palet heeft toevallig dezelfde verdeling als de voorstelling. Boven warm tonen en beneden en mix van doorgemengde koelen.
donderdag 17 december 2009
Zware sneeuw in Groningen en dan naar buiten
Dit valt niet te missen. Zware sneeuwval midden december (nog nooit eerder meegemaakt)
Omdat de sneeuw niet ophield met vallen de stoute schoenen aangetrokken en de stad in geglibberd. Maar eerst een nieuwe vissersparaplui gehaald want de vorige ligt op de bodem van het Lauwersmeer. Dan snowboots aan en naar het Noorderplantsoen. Eerlijk gezegd val ik in het geval van een kompleet nieuwe situatie terug op mijn vertrouwde omgeving als startpunt.
Na enige twijfel gekozen voor een stukje pad langs de gracht. De bomen vormen een soort boog, altijd handig voor de compositie. Omdat het flink door sneeuwde is zo'n grote plu een vereiste. Dan bijv snowboots, twee broeken over elkaar aan, handschoenen, goeie muts en eigenlijk als je zit nog een deken over de benen.
De paraplui staat stevig in de bagage drager geprikt. Soms gleed een lading sneeuw in m'n nek omdat ik onder de rand zat. Verder moet je het palet zo sneeuw vrij mogelijk houden door het steeds schoon te blazen.
Op verzoek van Krabbenvanger bloggger een foto van het palet. De verdeling van de kleuren over het palet beginnen vrij ordelijk om te eindigen in een artistieke ratjetoe. Zoals te zien is scheid ik de kleur voor de sneeuw in koele en warme partijen en meng die van donker stapsgewijs door naar lichter.
22-12-2009
Omdat het die dag hard sneeuwde en de sneeuw op palet en doek kwam ontstonden er lelijke structuren op het doek. De olieverf pakte niet goed omdat er water onder zat. Daarom ben ik vandaag nog een middag wezen schilderen. Gisternacht had het nog flink gesneeuwd en vandaag begon het licht te dooien dus dit is de laatste kans om deze scene aan te pakken. Het resultaat staat bovenaan.
donderdag 3 december 2009
Schilderen voor een staatslot
De eerste twee dagen van december waren onverwacht mooi na een natte periode die me ertoe dwong binnen te werken. Dat betekende elke dag naar café de Drie Gezusters of de Wolthoorn.
Maar als het in dit jaargetijde mooi weer is dan is het licht ook meteen stralend helder en fel. Een helderheid waar je als schilder een beetje licht in je hoofd van wordt.
De Stoeldraaiersstraat is bij mijn atelier om de hoek. Daar staat in het najaar een pandje altijd heel mooi in het lage licht. De compositie wijst zich dan als het ware van zelf. De kleuren leveren een mooi contrast hoog in het beeld.
Zoals de foto's laten zien sta ik eigenlijk op een druk kruispunt midden in de stad. Tijdens het schilderen komen veel bekenden langs en stoppen er ook wild vreemden die me dan vragen:"Doet u het voor uw beroep of bent u amateur?" Als ik dan antwoord, terwijl ik m'n palet en schildersjas laat zien:"Wat denkt u zelf?" Dan zeggen ze steevast:"Ooh, euh amateur".
Ook komen er studenten langs van de Klassieke Akademie die me een beetje bezorgt vragen of ze dat ook zo moeten doen. Want veel kunstenaars zouden zich hier niet aan wagen. Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat, terwijl ik nog op de akademie zat, voor het eerst buiten stond met een wankel ezeltje en plakaat verf. Het zweet liep me tappelings over de rug van de zenuwen. Maar alles went en ik sta nu al weer jaren op de wonderlijkste en drukste plekken. Op een bepaalde manier gaan dan de luiken dicht, de concentratie knop vol open en ben alleen gefocust op het onderwerp en zie niets anders dan wat ik wil zien.
Behalve als er kamera ploegje van de Postcode loterij langs komt die me vragen wat ik met een miljoen zou doen.
"Euh, hetzelfde als wat ik nu doe, lekker een stadsgezicht schilderen op deze mooie windstille najaars dag". Maar dat was natuurlijk niet het goede antwoord want je moet allerlei materiële zaken wensen die je geluk kompleet maakt. Voor een postcode lot wilde ik wel in de filmcamera zeggen dat schilderen in Nice een aantrekkelijk idee zou zijn.
Maar als het in dit jaargetijde mooi weer is dan is het licht ook meteen stralend helder en fel. Een helderheid waar je als schilder een beetje licht in je hoofd van wordt.
De Stoeldraaiersstraat is bij mijn atelier om de hoek. Daar staat in het najaar een pandje altijd heel mooi in het lage licht. De compositie wijst zich dan als het ware van zelf. De kleuren leveren een mooi contrast hoog in het beeld.
Zoals de foto's laten zien sta ik eigenlijk op een druk kruispunt midden in de stad. Tijdens het schilderen komen veel bekenden langs en stoppen er ook wild vreemden die me dan vragen:"Doet u het voor uw beroep of bent u amateur?" Als ik dan antwoord, terwijl ik m'n palet en schildersjas laat zien:"Wat denkt u zelf?" Dan zeggen ze steevast:"Ooh, euh amateur".
Ook komen er studenten langs van de Klassieke Akademie die me een beetje bezorgt vragen of ze dat ook zo moeten doen. Want veel kunstenaars zouden zich hier niet aan wagen. Ik zal nooit de eerste keer vergeten dat, terwijl ik nog op de akademie zat, voor het eerst buiten stond met een wankel ezeltje en plakaat verf. Het zweet liep me tappelings over de rug van de zenuwen. Maar alles went en ik sta nu al weer jaren op de wonderlijkste en drukste plekken. Op een bepaalde manier gaan dan de luiken dicht, de concentratie knop vol open en ben alleen gefocust op het onderwerp en zie niets anders dan wat ik wil zien.
Behalve als er kamera ploegje van de Postcode loterij langs komt die me vragen wat ik met een miljoen zou doen.
"Euh, hetzelfde als wat ik nu doe, lekker een stadsgezicht schilderen op deze mooie windstille najaars dag". Maar dat was natuurlijk niet het goede antwoord want je moet allerlei materiële zaken wensen die je geluk kompleet maakt. Voor een postcode lot wilde ik wel in de filmcamera zeggen dat schilderen in Nice een aantrekkelijk idee zou zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)