woensdag 29 december 2010

Vingeroefening op het Paterswoldse meer

Na de feestdagen en een reisje naar Parijs weer aan het werk. Ik begin na een paar dagen schaatsen met schilderen op het Paterswoldse meer. Als er ijs ligt trekt dat op de een of andere manier altijd, of schilderen dan wel schaatsen.


Het schilderen an sich is al niet makkelijk maar het op gang komen en al je spullen meenemen is eveneens een fiks struikelblok. Zo zat ik in de auto en reed de stad uit toen ik me herinnerde dat ik mijn schilder jas vergeten was. En geld. Het overkomt me dus regelmatig als ik weer begin dat het even duurt voordat ik een eerste streek kan zetten.

Het was lekker fris, er stond een zacht briesje en het vroor een paar graden.
Zoals op deze foto te zien is begin ik met het neerzetten van grote simpele partijen sneeuw paars blauw en de bosrand. Als ik een poosje niet geschilderd heb worstel ik soms met met het gegeven van "welke kwast moet ik ook alweer voor die bomen gebruiken en welke voor de figuren?"


Ik heb bij dit schilderijtje gekozen voor een eenvoudige compositie en het moment als de schaatsers hun schaatsen aan of uitdoen. Ik schilder met een heel laag en zwak zonnetje in de rug. Morgen maar weer verder.

maandag 6 december 2010

Nieuwe expostie galerie Doornik&Schelfhout

Aanstaand weekend weer een mooie en nieuwe expositie met recent werk van Robin d'Arcy Shillcock, Marcel Duran en Juane Hui Xue. We hebben er weer veel zin in de gebrachte schilderijen uit te pakken en er weer mooi en oogstrelend geheel van te maken. Komt allen!! Warme soep met stokbrood in ruime hoeveelheden aanwezig.

dinsdag 30 november 2010

Een probleem en de oplossing

Enige tijd geleden had ik in café de Beurs een leuke aquarel studie gemaakt die zich ogenschijnlijk goed leende als opzet voor een schilderij. Tenminste, toen ik aan het aquareleren was zag ik het schilderij al voor m'n geestesoog verschijnen. Met nog wat tekeningen erbij als studie materiaal kon het haast niet fout gaan.


Echter toen het schilderij in grote lijnen erop stond bleek het te wringen. In de aquarel heeft de figuur links een belangrijk ondersteunende functie, in het schilderij is dat beeld helemaal weg en gaat het over andere dingen. Welke kant het op moest met het schilderij wist ik eigenlijk al schilderend niet meer en dat kwast niet lekker weg. Dat de scene een centrum ontbeert was de kijker al duidelijk.

Daarom terug naar af en het originele idee loslaten en opzoek naar een oplossing. Deze viel mij vandaag in de schoot door een meneer met een een vlammende rode das die aan de leestafel zat. Snel een tekening gemaakt en op een holletje naar het atelier om dit figuurtje erin te zetten.


De rode das zorgt net voor een aandacht trekkend accent en door het figuurtje links achter hem ietwat te verkleinen en te verkoelen verschuift het centrum automatisch iets naar links. Ook door het grotere warm/koud contrast.

dinsdag 16 november 2010

Buiten is het koud 3.

Ik heb nog een paar middagen door geschilderd aan het schilderij na het laatste bericht. Ik ben nu overgestapt op olie verf waarbij ik naar mijn eigen idee wat meer nuances en zachtere overgangen mee kan maken. Het schiet alleen niet zo op als ik zelf wel wil omdat in de nis soms jongedames mensen zitten die wel heel veel te bespreken hebben en waarop ik nood gedwongen moet wachten.
Op maandag duurde het zo lang dat ik op een gegeven moment heb gevraagd of ik hun plek mocht bezetten en of ze dus in een andere nis wilden gaan zitten. Nood breekt wet en kunst boven alles.


Ik schilder op een wat breder paneel dan de afbeelding. Dit is handig en wel om twee redenen. In de eerste plaats ligt het verdwijn punt rechts buiten beeld maar als tekening nog wel op het paneel dus heb ik een referentie punt als houvast tijdens het schilderen. Ten tweede kan ik rechts aan de compositie nog wat toevoegen. Zo kan ik rechts nog een stukje deur en vloer bij breien.

dinsdag 9 november 2010

Buiten is het koud, deel 2

Vandaag verder met het schilderij van de leestafel in de Drie Gezusters. Een niet te onderschatten probleem bij het interieur air (tegenhanger van plein air)schilderen is het warme lamplicht in de nis waarin ik zit. Daar heb ik het volgende op gevonden; de goedkopere Nokia telefoons hebben een koel led lampje. Daarmee beschijn ik het schilderij en het palet als ik aan het schilderen ben. En dat gaat verrassend goed. Vaak loop ik ook met het paneel naar het raam toe om de feitelijke kleur te bekijken.

Vandaag dus verder met de acryl. Ik schreef gisteren dat ik met een vertrager werk van Golden. De acrylic glazing liquid maar je schijnt tegenwoordig ook prima met Cobra verf (met water verdunbare olieverf) te kunnen werken voor een langere droog tijd en een werkwijze die meer op dat van olieverf lijk. Maar eerst maak ik mijn acrylverf maar eens op voordat ik een nieuwe collectie verf aanschaf. Het voordeel van met water verdunbare materialen is wel dat het binnen reukloos is.

maandag 8 november 2010

Buiten is het koud......




en binnen is het lekker warm en is het aangenaam tekenen en schilderen vandaag.
Vandaag ben ik verhuisd naar de Drie Gezusters in Groningen. Daar ben ik verder gegaan met tekenen van een mooie doorkijk richting het raam waarbij de zware fautieul stoelen een pittig contrast vormen met de veel lichtere achtergrond. Deze schets legt meteen de licht/donker verdeling van het aankomende schilderij vast.

Na de tekening verder met een tekening op het paneel.


Niet zo'n hele strakke ondertekening maar de verhoudingen kloppen.
De onderschildering zet ik zoals gewoonlijk op met acryl bijgemengd met een vertrager.
Omdat ik vanuit een soort nis schilder onder een warme lamp zijn de onderschilder kleuren veels te paarsig en dus te koel. Met in de ene hand mijn simpele Nokia telefoontje schijn ik nu het paneel bij. Het koele led lampje laat de juiste kleuren beter zien. Ook loop ik regelmatig heen en weer om het schilderij bij daglicht te bekijken.

vrijdag 22 oktober 2010

Terug in de café de Beurs

Waar een opknap beurt van de gevel van café de Beurs al niet goed voor is. Namelijk een nieuwe kans voor het maken van een schilderij in mijn eens favoriete schilderplek. En waarom is het dan niet meer mijn favoriete plek? Wel, omdat er al een paar jaar zonneschermen voor de ramen hangen die er met name in de herfst en winter binnen een sombere en duistere boel van maken. Veel te donker kortom. Maar sinds ze een tijdje rondom het pand een fikse steiger hebben opgetrokken, valt er nu weer licht binnen omdat daarvoor de zonneschermen moesten wijken.


In deze situatie kijk ik recht op de leestafel en het koele licht van buiten en het warme lamplicht maken een spannende warm en koel licht scheiding op de witte blouse van de man. Voor de koelere figuren bij het raam ga ik in tegen mijn eigen regels: d.w.z. nooit zwart gebruiken. Maar nu gebruik ik het dus wel met mijn grote tube paynes grijs van scheveningen die ik tijden geleden heb gekocht van een jongen die me op straat een partij grote tubes incourante kleuren scheveningen verf aanbod voor een zacht prijsje.


Zoals nu algemeen bekend mag worden veronderstelt gebruik ik deze foto niet als schilder voorbeeld maar vond het een te mooi plaatje om niet vast te legen met mijn nieuwe camera; de canon s90. Een mooi compacte camera die zich als spiegel reflex laat bedienen. Dus je kunt sluitertijd en diafragma handmatig instellen. Dit zorgt er voor dat je de licht/donker verhouding bijna precies zo kunt fotograferen zoals je hem opdat moment zelf ziet.




vrijdag 8 oktober 2010

Herfst kleuren in het Noorderplantsoen

We boffen dit jaar. Na een verregende augustus en september maakt oktober veel goed. Zacht weer, stemmig sfeer met een lage zon op prachtige herfst kleuren en de schilder loopt langzaam weer vol met ideeën. Gisteren begonnen en vandaag weer verder.


Bovenstaande afbeelding is van gisteren. In grote lijnen valt te ontwarren hoe ik begonnen ben. Links onder een flinke vlek oranje om de hoofd kleur neer te zetten en aan de hand daarvan bouw ik de kleur compositie verder uit. Daarna de hoge contrasten tussen de bomen. Daarmee heb ik eigenlijk al de hoofdelementen neergezet.


Ik ontkom er niet aan om een beetje te schaven aan de treden onderin het beeld.




In het midden onder de grote vierkante bloembak wat meer kontrast gegeven en wat warmer geschilderd voor extra diepte en rechts onder wat oranje bladeren.


Het grappige vandaag was dat toen de zon nog scheen ook mijn collega Marcel Duran langskwam. Hij was met zijn schilderspullen een beetje weggewaaid in de stad ergens aan het water. Helemaal enthousiast over de plek en de kleuren wilde hij ook vanaf deze plaats schilderen. Zo moet dat ook met de impressionisten gegaan zijn toen ze nog samen optrokken. Ik ben dan ook heel benieuwd wat Marcel er van gemaakt heeft en hopelijk kan ik onze beide schilderijen tezamen ophangen in m'n galerie aan de Munnekeholm 22 in Groningen.

woensdag 6 oktober 2010

Hans Versfelt in Groningen


Ik had deze week een leuke afspraak die al een tijdje stond. Sinds ons gezamenlijk schilder avontuur in Katwijk aan Zee hebben Hans Versfelt en ik contact gehouden en nadat ik hem had uitgenodigd voor een groepsexpostie is Hans een paar dagen over in Groningen. Hoewel we een gemeenschappelijke opvatting delen over schilderen in de buitenlucht en hoe een schilderij er ongeveer moet uitzien. Licht en vorm direct vastgelegd en een sensibiliteit voor lichtval en kleurschakeringen is Hans qua temperament uit steviger hout gesneden als ondergetekende. Als hij begint houdt het schilderen die dag niet meer op en het schilderij moet in een keer geheel nat in nat uitgevoerd worden. Als het schilderij droog is raakt hij het geloof ik niet meer aan en als een detail of partij niet naar tevredenheid is: so be it.


Helaas moest ik de eerste twee dagen een beetje verstek laten gaan aangezien ik nog wat verplichtingen had rondom de galerie en mijn dinsdagavond les voor de Klassieke Academie moest voorbereiden.
Gelukkig stelde Hans de schilderkunst niet teleur en schilderde zoals gezegd noest door.


En wat voor mij fascinerend en inspirerend is hoe een goede schilder met een frisse blik de hoekjes en doorkijkjes aanpakt die ik zelf al zo'n 20 jaar schilder.


Dit alles te zien vanaf 10 oktober om vier uur in Galerie Doornik&Schelfhout.

maandag 27 september 2010

Zand, strand en land



10 Oktober 2010 - 24 November 2010

Vijf Kunstenaars geven hun ervaringen weer die ze hebben opgedaan in de afgelopen zomer periode.

Siemen Dijkstra, Joost Doornik, Reinoud Kuipers, Joanna Quispel en Hans Versfelt zijn het land ingetrokken, hebben het strand bezocht en hebben dit alles gezien en weergegeven.

In verschillende technieken hebben ze hun ervaringen in beelden vastgelegd en galerie Doornik&Schelfhout nodigt u uit om te komen genieten van de kunstwerken die dit heeft opgeleverd.

vrijdag 23 juli 2010

Stukje in het Dagblad

Afgelopen week is het eindelijk gelukt om het schilderij te een goed einde te brengen. Wat meer doortekening in het blader dek en de figuren nog iets verder uitgewerkt.


Afgelopen maandag ben ik geinterviewed door een aardige journaliste van het Dagblad van het Noorden met als aanleiding het beroep van buiten schilder en het gegeven dat ik in de zomerperiode gewoon doorwerk. Er moest ook een actie foto genomen worden. Dat werd de plek in het Noorderplantsoen waar ik de oude melk salon aan het schilderen ben die zo mooi in het warme zonlicht baad.

En hieronder het interview. (hoop dat het leesbaar is, zo niet dan zet ik het er later beter op)



Gebonden aan het licht

AAN HET WERK
Sommige beroepen varen wel bij de
zomermaanden. Niks vakantie vieren,
werk aan de winkel! Dagblad
van het Noorden zoekt deze noeste
werkers op. Vandaag: kunstschilder
Joost Doornik.
H
Door Marijke Brouwer
Het strand van Katwijk is met kunstschilder
Joost Doornik meegereisd,
merkt hij als hij zich in het Noorderplantsoen
in Groningen installeert om een
schilderij af te maken. Hij klapt zijn schildersezel
uit, opent zijn koffertje met talloze
tubes olieverf en prepareert zijn palet.
Maar overal zand.
Dat komt, Doornik schilderde afgelopen
week aan zee, bij Katwijk. Hij legde de
kitesurfers vast, de branding, de eeuwig
spelende kinderen, de wolken. De werkelijkheid
kortom.
Dat doet hij altijd en overal. Als kind
begon hij ermee. Een jaar of elf zal hij
geweest zijn toen hij serieus begon te
tekenen. Had hij potlood en papier voorhanden,
dan trachtte hij de wereld om zich
heen te treffen. Zijn handen en voeten
tekende hij, de tuin, de dieren, zijn broers
en zussen. "Ik kom uit een groot gezin, van
zes kinderen, maar al gauw wilde niemand
meer model zitten. Zelfs niet even."
Het gaf niet, hij tekende stug door, doorliep
Academie Minerva om zich het schilderen
eigen te maken en ergens in die tijd,
rond zijn 21-ste, waagde hij de stap naar
buiten. Hij maakte in de Grachtstraat een
schilderij van de Grachtstraat, want hij zag
geen betere manier om de bomen de suggestie
van echt mee te geven. "Het was
spannend, ik vond het eng. Als je buiten
schildert, kijken de mensen over je schouder
mee. Je bent onbeschermd voor al die
ogen en je bent je overbewust van jezelf."
Intussen weet hij niet meer beter. "Ik ben
een soort praatpaal", zegt hij en hij heeft
zich erbij neergelegd. Het ’Hé Picasso!’ kan
hij inmiddels dromen, hij kijkt er niet meer
van op dat willekeurige voorbijgangers hem
uitleggen hoe hij kleuren moet mengen, de
aangeschoten types, de aandachttrekkers –
hij kent ze en hij doet één ding en dat is
zich concentreren op zijn werk.
Zijn dagen zien er altijd anders uit. Regent
het, dan blijft hij binnen. Een klus in
de sneeuw kan hij met een dik pak kleren
aan en af en toe een stukje rennen net
klaren, vanonder een vissersparaplu. Zomer
is schilderseizoen bij uitstek. "Ik ben gebonden
aan het seizoen en aan het licht."
De zomer geeft hem tijd zijn schilderij
midden in het Noorderplantsoen te maken
en af te maken. Hij kijkt op zijn horloge. Hij
weet dat hij aan het tafereel begon toen er
een bepaalde lichtinval was, waarvan hij
niet veel kan afwijken. Hij pakt zijn fiets,
een oude Gazelle waarin hij speciaal het
achterwiel van een postbodefiets heeft
laten zetten zodat hij niet zuinig hoeft te
zijn met zijn bagage. Voorop in een krat
vervoert hij ezel en kunstwerk. Hij weet
waar hij de vorige keren stond. Op diezelfde
plek pakt de schilder zijn spullen uit en
werkt, stapt een pas naar achteren, kijkt,
kijkt nog eens en strijkt de kwast over het
doek. Hij verfraait. En verfraait.
Onverstoorbaar schildert hij. Fietsers en
brommers razen voorbij, wandelaars maken
een praatje, vogels in het bladerendek boven
hem houden zich geen seconde stil. De
mensen complimenteren hem, bevragen
hem en jawel, zij roepen kunstenaar tegen
hem. Van Gogh is het vandaag en degene
die het roept steekt triomfantelijk zijn
duim omhoog. Doornik ziet het niet. Doornik
schildert.
Joost Doornik
Joost Doornik (1964) schildert niet alleen het
dagelijks leven in Groningen en Katwijk,
maar doet dat overal, ook bijvoorbeeld in
Italië en Frankrijk. Hij is daarnaast docent
aan de Klassieke Academie in Groningen en
heeft een galerie aan de Munnekeholm 22 in
Groningen. Meer informatie:
www.JoostDoornikblog.com en
www.doornik-schelfhout.nl

woensdag 21 juli 2010

Op de boot met Xxl art.











Vandaag was het een tweede vaardag voor mij met de organisatie van Xxl Art (www.xxlart.com) en collega schilder Enst Voss uit Amsterdam om weer een stuk van de kust van Groningen te schilderen. Ook waren Esther v.d. Meer van het Dagblad van het Noorden en Harry Kraaij en aanhang op de boot mee.
We voeren met de M S Triton www.noordzee-expedities.nl
Hier ligt het schip in de haven van Delfzeil op te wachten op de de gasten.

Enst Voss bij bij zijn geprepareerd doek


Het idee is om de hele kust van Nederland op doek vast te leggen voordat de dijkverzwaringen zijn beslag krijgt en zo een moment opname te maken van een kust die over een aantal jaren verandert zal zijn. Dit gaat op doeken met een vast formaat van 50x250 cm.
Ik begin op de houtskool tekening met het aanbrengen van de verf met een paletmes om tempo in het schilderen te brengen.


En met een kwast werk ik de partijen in elkaar over.


Harrie Kraaij en Esther van der Meer houden me in de gaten terwijl ik in een race tegen de klok en het veranderende licht schilder.

Precies zoals de schipper voorspeld had veranderde de stroming om twee uur en draaide het schip een slag en moesten we de hele constructie van de reling losschroeven en weer op de andere zijde vast maken.

En zo hadden ze heel slim een constructie bedacht waarmee het doek vast zit op een schot die met twee kantelbare poten in een houder past waarop je je spullen kan neerleggen.



Dit is het schilderij (een groot deel) van Ernst.






En dit is mijn resultaat. Het licht draaide en het weer sloeg iets te snel om en werd wat heiig als voorbode voor een donderbui. Er zit me nog iets te weinig relief in het beeld maar misschien op een andere locatie met meer afstand komt het beter tot zijn recht.

vrijdag 16 juli 2010

Plein air schilderen in Katwijk, dag zeven.



Op onze laatste dag moesten we eerst alles opruimen en ons huis ontruimen. Daarna zijn Hans Fersvelt, Piet Groenendijk en ik naar het strand bij de monding van de oude Rijn gegaan. Verscholen tussen de strandhokjes hebben we nog geprobeerd om de kitesurfers te schilderen. Maar na verloop van tijd komt het palet en het schilderij toch onder een lichte waas van zandkorrels te zitten.

donderdag 15 juli 2010

Plein air in Katwijk, dag zes.








Vanochtend weer met Hans Versfelt richting strand vertrokken. Het was mooi wolkig weer maar wel een harde wind. We verscholen achter de strandhokes en probeerde terwijl we gezandstraald werden schilderijen, te maken. Hans kon niet helemaal zijn draai vinden maar koos uiteindelijk de kitesurfers. Hij schildert altijd met een redelijk beperkt palet van gebrande siena, ultramarijn, indisch rood, gele olker, schevenings middel rood en geel en titaan wit.

"Kitesurfers op winderige dag" 25x40 cm Hans Versfelt


"Wolken boven strand van Katwijk" 50x60 cm Joost Doornik

Daarna was er de officiële opening in het strand (expositie) paviljoen ter hoogte van de kerk van Katwijk met het werk van alle deelnemende kunstenaars. Een drukte van belang en een bonte wand van schilderijen wat de bezoekers niet al teveel afschrikte want er werd gelukkig werk verkocht.


Gineke Zikken met links haar mooie schilderijen.

Hoekje van Hans Versfelt en mij.