Stukje in het Dagblad

Afgelopen week is het eindelijk gelukt om het schilderij te een goed einde te brengen. Wat meer doortekening in het blader dek en de figuren nog iets verder uitgewerkt.


Afgelopen maandag ben ik geinterviewed door een aardige journaliste van het Dagblad van het Noorden met als aanleiding het beroep van buiten schilder en het gegeven dat ik in de zomerperiode gewoon doorwerk. Er moest ook een actie foto genomen worden. Dat werd de plek in het Noorderplantsoen waar ik de oude melk salon aan het schilderen ben die zo mooi in het warme zonlicht baad.

En hieronder het interview. (hoop dat het leesbaar is, zo niet dan zet ik het er later beter op)

Gebonden aan het licht

AAN HET WERK
Sommige beroepen varen wel bij de
zomermaanden. Niks vakantie vieren,
werk aan de winkel! Dagblad
van het Noorden zoekt deze noeste
werkers op. Vandaag: kunstschilder
Joost Doornik.
H
Door Marijke Brouwer
Het strand van Katwijk is met kunstschilder
Joost Doornik meegereisd,
merkt hij als hij zich in het Noorderplantsoen
in Groningen installeert om een
schilderij af te maken. Hij klapt zijn schildersezel
uit, opent zijn koffertje met talloze
tubes olieverf en prepareert zijn palet.
Maar overal zand.
Dat komt, Doornik schilderde afgelopen
week aan zee, bij Katwijk. Hij legde de
kitesurfers vast, de branding, de eeuwig
spelende kinderen, de wolken. De werkelijkheid
kortom.
Dat doet hij altijd en overal. Als kind
begon hij ermee. Een jaar of elf zal hij
geweest zijn toen hij serieus begon te
tekenen. Had hij potlood en papier voorhanden,
dan trachtte hij de wereld om zich
heen te treffen. Zijn handen en voeten
tekende hij, de tuin, de dieren, zijn broers
en zussen. "Ik kom uit een groot gezin, van
zes kinderen, maar al gauw wilde niemand
meer model zitten. Zelfs niet even."
Het gaf niet, hij tekende stug door, doorliep
Academie Minerva om zich het schilderen
eigen te maken en ergens in die tijd,
rond zijn 21-ste, waagde hij de stap naar
buiten. Hij maakte in de Grachtstraat een
schilderij van de Grachtstraat, want hij zag
geen betere manier om de bomen de suggestie
van echt mee te geven. "Het was
spannend, ik vond het eng. Als je buiten
schildert, kijken de mensen over je schouder
mee. Je bent onbeschermd voor al die
ogen en je bent je overbewust van jezelf."
Intussen weet hij niet meer beter. "Ik ben
een soort praatpaal", zegt hij en hij heeft
zich erbij neergelegd. Het ’Hé Picasso!’ kan
hij inmiddels dromen, hij kijkt er niet meer
van op dat willekeurige voorbijgangers hem
uitleggen hoe hij kleuren moet mengen, de
aangeschoten types, de aandachttrekkers –
hij kent ze en hij doet één ding en dat is
zich concentreren op zijn werk.
Zijn dagen zien er altijd anders uit. Regent
het, dan blijft hij binnen. Een klus in
de sneeuw kan hij met een dik pak kleren
aan en af en toe een stukje rennen net
klaren, vanonder een vissersparaplu. Zomer
is schilderseizoen bij uitstek. "Ik ben gebonden
aan het seizoen en aan het licht."
De zomer geeft hem tijd zijn schilderij
midden in het Noorderplantsoen te maken
en af te maken. Hij kijkt op zijn horloge. Hij
weet dat hij aan het tafereel begon toen er
een bepaalde lichtinval was, waarvan hij
niet veel kan afwijken. Hij pakt zijn fiets,
een oude Gazelle waarin hij speciaal het
achterwiel van een postbodefiets heeft
laten zetten zodat hij niet zuinig hoeft te
zijn met zijn bagage. Voorop in een krat
vervoert hij ezel en kunstwerk. Hij weet
waar hij de vorige keren stond. Op diezelfde
plek pakt de schilder zijn spullen uit en
werkt, stapt een pas naar achteren, kijkt,
kijkt nog eens en strijkt de kwast over het
doek. Hij verfraait. En verfraait.
Onverstoorbaar schildert hij. Fietsers en
brommers razen voorbij, wandelaars maken
een praatje, vogels in het bladerendek boven
hem houden zich geen seconde stil. De
mensen complimenteren hem, bevragen
hem en jawel, zij roepen kunstenaar tegen
hem. Van Gogh is het vandaag en degene
die het roept steekt triomfantelijk zijn
duim omhoog. Doornik ziet het niet. Doornik
schildert.
Joost Doornik
Joost Doornik (1964) schildert niet alleen het
dagelijks leven in Groningen en Katwijk,
maar doet dat overal, ook bijvoorbeeld in
Italië en Frankrijk. Hij is daarnaast docent
aan de Klassieke Academie in Groningen en
heeft een galerie aan de Munnekeholm 22 in
Groningen. Meer informatie:
www.JoostDoornikblog.com en
www.doornik-schelfhout.nl